Ayahuasca: het grote mysterie

De ceremonie zou worden begeleid door een Vlaamse sjamaan die enkele jaren bij inheemse stammen heeft geleefd in Peru. Een paar weken ervoor kregen we instructies hoe we naar de Ayahuascaceremonie moesten toeleven. Zo kregen we te horen dat we 3 dagen voor en 3 dagen na de ceremonie best geen ui, look, zuivel of vlees meer aten. Ook alcohol, sigaretten en seks zouden we best van ons lijstje schrappen. Op het eerste zicht leek het wel op de intrede in een klooster, maar er waren geen echte verplichtingen, wel aanbevelingen. Als we er ons strikt aan zouden houden, zou het de werking van Ayahuasca niet verstoren, waardoor het optimaal zijn werk zou kunnen doen. Die bewuste vrijdag stond ik op met lage rugpijn. De opgebouwde spanning voor de ceremonie had zich blijkbaar fysiek geuit. Ik probeerde de pijn te negeren en we reden die avond naar de afgesproken locatie. Een smal doodlopend pad leidde ons naar een klein huis aan de rand van een bos. Links van ons stonden een paar prachtige oude eiken in hun herfstkleuren. Rechts van ons vergaapten we ons aan uitgestrekte heuvelachtige velden met grazende ezels en een paard.

We werden hartelijk verwelkomd door de sjamaan die zei dat die avond elke emotie welkom was. Lachen, huilen, boosheid, verdriet, ... Het hoort bij het leven zoals licht bij donker en dag bij nacht. De kleine ceremonieruimte voelde alvast heel veilig en comfortabel aan. Er stond een altaar met voorwerpen dat ze had meegebracht uit de Amazone, er brandden kaarsen, en een houtkachel verwarmde de ruimte. Buiten begon een felle wind op te steken dat de eerste bladeren van de bomen rukte en de sfeer alleen maar mysterieuzer maakte. Het gehuil van de wind in combinatie met de ruisende bomen onder een volle maan, een fenomeen dat de effecten van deze spirituele ceremonie alleen maar zou versterken.

De sjamaan ging aan het altaar staan, richtte zich tot de vier windstreken en sprak uitgebreid haar dankbaarheid uit. Dankbaar dat we er mochten zijn, en dankbaar dat moeder Aarde ons zou beschermen tijdens onze reis. Ze stak wat salie in brand, wat de ruimte zou zuiveren van alle negatieve sferen. De lichten werden gedoofd. Na ongeveer een kwartier kwam ze bij ons zitten met wat ze zelf omschreef als vloeibare tabak. Het was de bedoeling dat we dit zouden drinken. Niet via de mond, maar via de neus vanuit de handpalm. Dit zou ons helpen om oude pijnen of onbewuste blokkades los te maken, en zo de weg vrij te maken voor Moeder Ayahuasca om ons te helen.

Voor mij stond hij dan, een tot de rand gevulde beker Ayahuasca, waar ik zoveel over gelezen had. De dikke bruin/groene brij dat het duidelijk niet moest hebben van zijn looks. Ik sloot mijn ogen en zonder veel nadenken probeerde ik het in één keer door te slikken. Ik had eens gelezen dat eens je het medicijn inneemt er geen weg meer terug is. Gelijk wat er op je afkomt, er is niemand die iets voor je kan doen, waardoor de enige optie die je rest schuilt in het uitzitten van de volledige spirituele trip. Trippen is trouwens een woord dat volgens de sjamaan niet past bij een heilig medicijn zoals het drankje Ayahuasca. In plaats daarvan noemde ze het 'reizen'.

Ik wilde het uitschreeuwen, maar mijn stembanden weigerden elke medewerking. Mijn hoofde tolde naar alle kanten en ik vocht tegen de misselijkheid. Maar hoe harder ik vocht, hoe slechter ik me begon te voelen. Plots besloot ik om niet langer weerstand te bieden. Ik brak en liet alles los. Vrijwel meteen was ik verlost van het misselijke gevoel dat me in zijn greep had.

Ook kwam het blauwe bolletje van daarnet terug, maar het ging vrijwel onmiddellijk over in allerlei vormen en patronen in alle mogelijke kleuren. Het waren complexe structuren waarin alles voortdurend in beweging was en waarbij het leek alsof elke vorm in contact stond met een andere, of daar op zijn minst een invloed op had. Ik wist niet waar eerst te kijken en was verbaasd over de verdovende schoonheid ervan. Ik kreeg de mooiste regenbogen en de meest heldere lichten te zien. Ze flitsten voor mijn ogen en gaven me tegelijk een enorm vredig gevoel. Het was magisch. Ik heb al het geluk gehad te mogen reizen naar de mooiste plaatsen op aarde, toch was dit met niets te vergelijken. Het was met voorsprong het mooiste wat ik ooit al had gezien.

Ik besefte plots dat er zoveel meer is dan we in het dagelijkse leven kunnen zien. We denken dat we alles kunnen begrijpen en controleren met onze manier van denken, maar het tegendeel is waar. We hebben geen flauw benul wat er rondom ons gebeurt of hoe de natuur echt werkt. Ik zweefde door de ruimte en genoot van al het moois rondom mij. Het leek wel een andere wereld. Ik wilde dat het nooit zou stoppen.

Plots opende ik mijn ogen en keek ik naar de andere mensen in de ruimte. Het lukte me echter niet meer om hun gezichten te zien. Ze leken te zijn vervormd of zelfs volledig te zijn weggevaagd. In plaats daarvan voelde ik energieën. Ik voelde me verbonden met alles en iedereen. Niet alleen met de andere mensen in de kamer, maar ook met de planten, de bomen, en alle dieren op aarde. Wij zijn één met alles wat leeft. De begrippen tijd en ruimte leken totaal te vervagen en waren ook helemaal niet meer belangrijk.

Alle zorgen van het dagelijkse leven hadden geen betekenis meer. De vrij moeilijke relatie met mijn vader, de respectloze werkgever, een ruzie met mijn vriendin, een egoïstische vriend, de onoplettende chauffeur die me bijna van mijn fiets maaide ... Ik kon plots alles begrijpen en aanvaarden. Dat gaf me een enorme kracht en een diep gelukkig gevoel dat ik tot op de dag van vandaag nog steeds met me meedraag. Het enige wat we écht nodig hebben in het leven is liefde en verbinding. Dat werd plots niet alleen heel erg duidelijk. Het was zo overweldigend dat het bijna niet onder woorden te brengen is.

(lees verder onder de advertentie)

Terwijl ik diep ontroerd was door al die indrukken begon er vanuit het niks een stem tegen me te praten. Duidelijk een zachte vrouwelijke stem. “Je bent veel te streng voor jezelf en voor anderen. Het is normaal dat jij en anderen fouten maken. Fouten worden gemaakt om uit te leren en om sterker van te worden”. Ik schrok op. Waar kwam die stem vandaan? Er kwamen geen antwoorden op mijn vragen. In plaats daarvan zei de stem: “Kijk naar je vriendin. Zie je dan niet wat voor een mooi persoon zij is? Waarom zeg je het haar dan niet wat vaker. Die stem wist dingen over mezelf waar ik nooit bij stil had gestaan. Intussen was de sjamaan muziek beginnen maken. De vibraties van de drum vloeiden naar mijn gevoel rechtstreeks over naar het ritme van mijn hart, en het raakte me tot in het diepste van mijn ziel.

Ik liet alles over me heen komen en kreeg in snel tempo beelden en flashbacks te zien die ik niet kon plaatsen. Telkens ik probeerde te begrijpen wat ik te zien kreeg schoot het beeld aan een razend tempo weer weg. Het voelde als een rollercoaster in een pretpark, maar dan 1000 keer sneller. Ik wou de beelden op pauze zetten en de tijd 'pakken', maar ik had geen enkel besef meer van tijd, datum, jaartal of wat dan ook. Tegelijk wist ik wel perfect wie ik was, waar ik was en met wie ik daar was gekomen. Onbegrijpelijk. Het leek alsof Ayahuasca me wegplukte uit de fysieke wereld en via mijn bewustzijn wilde tonen dat er zoveel meer is dan we denken dat er is. Het leek er dus op dat ik niet enkel kennis had gemaakt met een onbekende wereld, maar ook met een soort hogere intelligentie of hoger bewustzijn, waarvan ik het bestaan niet eens had durven te vermoeden.

De rest van de groep bleek ook al wakker te zijn We pakten elkaar allemaal eens goed vast en we wisten zonder veel woorden perfect wat we allemaal voelden: dit was niet van deze wereld. Tijdens het ontbijt kregen we de kans om te vertellen over onze ervaringen. Het viel me op dat de ogen van iedereen bijzonder helder waren en dat iedereen zich euforisch voelde over de nieuwe inzichten die we hadden gekregen. Op de een of andere manier hadden we ons allemaal verbonden gevoeld met elkaar. En dat terwijl de meeste van ons elkaar voor onze reis nog nooit eerder hadden ontmoet.

Ik vertelde de sjamaan over de scherpe tanden en volgens haar weerspiegelen ze mijn angsten. Ik sloot mijn ogen toen ik bang van ze was, waarop ze verdwenen. Dat wil zeggen dat je angsten verdwijnen als je er geen aandacht meer aan schenkt. En dat zou wel eens kunnen kloppen. Nu, meer dan een jaar later denk ik nog vaak aan de ceremonie terug. Ik heb ergens zelfs het gevoel dat de planten nog altijd werkzaam zijn. Niet op een fysieke manier, maar in mijn bewustzijn. Mijn kijk op veel dingen en op de wereld in het algemeen is echt wel veranderd. Ik besef dat het gek klinkt, maar het besef dat er meer is, dat er een hogere intelligentie is die het goed meent met alles en iedereen is geruststellend. Het ergste wat er vroeger kon gebeuren was sterven, en die oerangst zit in ons allemaal. Nu heb ik het gevoel dat sterven niet het einde is, maar dat onze ziel naar een andere wereld gaat, waar onvoorwaardelijke liefde en licht ons zullen opwachten.

Voor mij is de boodschap toen zo duidelijk geweest: we kunnen ons beter verbinden vanuit liefde en vertrouwen in plaats van vanuit angst. Want waar liefde is, maakt angst geen kans.

En waar licht is verdwijnt de duisternis. We moeten durven leven, elkaar liefhebben, zoveel mogelijk plezier maken, maar vooral leren loslaten. Geen weerstand bieden maar je laten meedrijven met de flow van het leven. Dan ontstaat er magie. En als iemand ons kwetst heeft dat een achterliggende betekenis, dat net bedoeld is om ons een bepaalde les te leren. Het leven leert ons lessen die we met de glimlach moeten doorstaan. Alleen zijn wij ons daar niet van bewust. Vergeven, loslaten en zoveel mogelijk genieten. Bedankt voor de boodschap Moeder Aya. Dit vergeet ik nooit meer

Meer lezen?

Human Design en de Human Design Chart: wanneer oude wijsheid en moderne wetenschap zich met elkaar verbinden
De oorsprong van je ziel • Sprookje 'Vind de magie in het nu'
Verlang en gij zult krijgen!