Voorbij de pijn van het innerlijke kind - DEEL 1

Het innerlijke kind is het kind dat zichzelf niet durft te uiten, dat (te) weinig (zelf)vertrouwen heeft, te weinig ik-kracht vanuit een bewuste of onbewuste lage(re) eigenwaarde of juist het tegenovergestelde om dat feit te verhullen. Het is ook het kind dat zich onbegrepen voelt, of niet gezien, niet gehoord, alsof het geen liefde waard is, het kind dat leeft vanuit een tekort en angsten. En het is ook het kind dat aandacht opeist, zich groot maakt, druk aanwezig is en op het balkon staat te schreeuwen en met bloempotten gooit.

Dan is er ook nog het kind dat hard zijn best doet, voor anderen zorgt, zichzelf overslaat of juist perfectionistisch is en niet met fouten kan omgaan. Of het zieke kind, het boze kind, het zwakke kind dat het leven niet aankan, het aangepaste kind met perfect gedrag, het kind dat niet deugt, het kind dat altijd tekortkomt, dat nooit z’n zin krijgt, het bange kind, het strijdvaardige kind. En het is ook de succesvolle zakenvrouw of -man in krijtjesstreeppak die steeds meer wil, naar erkenning streeft en daar alles voor over heeft (of laat).

In principe zijn al deze kinddelen in te delen in de drie welbekende overlevingsstrategieën van vluchten, vechten en bevriezen. Hoe extremer het gedrag, hoe bozer, hoe meer teruggetrokken, hoe harder het harnas of masker, hoe zieliger, hoe afhankelijker, depressiever of juist agressiever iemand is, hoe sterker de pijn die er onder zit. Met dit gedrag willen we voorkomen dat we gekwetst worden. Dan voelen we ons liever slachtoffer en blijven we in die afgescheiden lagen hangen, maar komen we niet in het werkelijke gevoel terecht waarmee we alles kunnen omzetten.

We kunnen verslaafd raken, en denken dat we medicijnen nodig hebben, nicotine, alcohol, drugs of spiritualiteit en je toevlucht in de natuur zoeken. Of we doen gewoon alsof het goed gaat en doen ons best om dat aan de buitenwereld te laten zien. Of praten alles goed en bagatelliseren de boel. Maar ook dan komen we niet bij ons gevoel terecht.

We kunnen uiteindelijk ook besluiten om niet meer te voelen, ontwikkelen liever een mentaal beschermingsmechanisme waarin we alles vanuit het hoofd beredeneren en ons afsluiten voor anderen waarbij we de echte verbinding niet meer aangaan. Niet met de ander, vanuit angst voor afwijzing bijvoorbeeld of juist vanuit bindingsangst waarbij niet zelden onbeschikbare partners worden aangetrokken die we vervolgens niet kunnen loslaten. Of we ontwikkelen een harde(re) buitenkant en laten onszelf niet meer echt zien.

We laten niemand meer toe. Ook onze eigen kwetsbare en zachte zelf niet meer. Uit angst voor teleurstelling of afwijzing, bang om er opnieuw niet toe te doen. Of we komen op bed te liggen, ziek of depressief, zijn het ultieme slachtoffer geworden maar zien dat zelf totaal niet. Of we bevechten de hele wereld. We keuren af, oordelen en zitten vol verwijten, willen dat de ander verandert zodat we onszelf goed voelen. Dit zijn vaak de welbekende dwarse kinderen die zich van geen kwaad bewust zijn, maar graag willen doen wat goed voelt voor hen, die daar keer op keer op zijn afgerekend en afgewezen (weet dat dit gedrag vaak voortkomt vanuit een onveilige basis). Zij hebben zich moeten aanpassen, maar wel met boosheid als gevolg waarmee zij vooral zichzelf in de problemen brengen.

(lees verder onder de advertentie)

Uiteindelijk is elk gedrag dat we als volwassene laten zien gebaseerd op angst en onmacht waarbij we de kleine afhankelijke 'ik' op de voorgrond zetten, of ons EGO, het superieure deel dat zich (on)bewust verheven voelt boven de ander. Niet zelden doen we dat ook met onze ouders en plaatsen onszelf daarmee boven hen, waardoor de systemische verhoudingen van ouder en kind scheef komen te liggen en om zeep worden geholpen. Met als gevolg dat we alles op eigen kracht moeten doen en niets kunnen ontlenen aan het oorspronkelijke familiesysteem. En dan komt hier opnieuw het gekwetste afgescheiden innerlijke kind om de hoek kijken: het gevoel dat je helemaal op de wereld bent en volledig op jezelf bent aangewezen, want dat is al zolang zoals je je kunt herinneren de realiteit.

Daar bovenop ontlenen we aan al die ervaringen vele overtuigingen die ons vertellen dat we weinig waard zijn, gedachten over het feit dat we overal hard voor moeten knokken of altijd maar ‘gewoon’ moeten doen en vooral onszelf niet kunnen en mogen zijn. Zo ontwikkelen we een laag zelfbeeld en bouwen we weinig zelfvertrouwen op. En dat is er dan in vele gradaties, verborgen of net niet, ontstaan vanuit ervaringen en vanuit alles wat er ooit tegen ons is gezegd.

Zo bouwen we steeds meer lagen op om ons te beschermen tegen alles wat ons aangedaan wordt en bouwen we een muur om ons heen gebaseerd op onverwerkte ervaringen en overtuigingen. En zo kunnen we steeds verder afzakken, worden we ziek, agressief, depressief, eenzaam of alleen, of we doen nog steeds alsof er niet zoveel aan de hand is, maar storten in één keer in. Uiteindelijk weten we niet meer wie we zelf zijn, en waar onze eigen behoeften liggen, omdat we dat contact met onszelf en ons lichaam kwijt zijn geraakt.

Dit proces begint bij het nemen van je eigen verantwoordelijkheid. Door te beseffen dat je alles wat er op jouw pad komt zelf hebt aangetrokken vanuit je onverwerkte ervaringen en overtuigingen die nog in jouw energieveld hangen. Door bepaalde situaties, mensen en gedragingen die je naar je toetrekt, voel je je namelijk geraakt. Daardoor ontmoet je jezelf in de ander! Elke keer dat je je geraakt voelt of een patroon herkent, is een kans op heling door te gaan voelen en dankbaar te zijn voor deze uitnodiging. Elke keer is een kans op transformatie, zodat je kunt afrekenen met het oude verhaal van jouw verleden. Makkelijk gezegd misschien maar lang niet altijd zo eenvoudig om te doen. Het is evenwel de enige weg naar vrijheid en je vrije zelf toe, dat geen beperkingen kent.

Stap 1

Kanaliseer je extreme reacties naar de buitenwereld toe.

Stap 2

Laat je ervaringen toe: het leven is wat het is, volgens de wet van aantrekking heb je deze gebeurtenissen zelf tot stand gebracht.

Stap 3

Voel wat je voelt, ontspan je lichaam waardoor je de emotie toelaat en vervul zelf je eigen behoeften.

Stap 4

Wees je bewust van je rol (vb. als slachtoffer) én je beperkende gedachten (vb. van onmogelijkheden) en gemanifesteerde overtuigingen. Je bewustzijn hierop richten is voldoende om het om te zetten, zonder dat je daar wat voor doet, verandert het in het 'veld'.

Stap 5

Observeer je eigen reacties wanneer je deze toch niet kunt tegenhouden. Komen die tot stand door je drang naar controle, vanuit je hoofd en mind, vanuit je kleine 'ik' of vanuit je afgescheiden 'ik'? Ook hier zorgt je gewaarwording voor de gewenste verandering.

Stap 6

Leer diep oprecht contact te maken met je lichaam. Zak net zolang door totdat je je eigen essentie ervaart.

Geniet van de rust gedurende de reis die je doormaakt op weg naar je innerlijke kind. Laat het gewoon gebeuren. Voel de verbinding en de liefde vanuit je eigen hart voor jezelf en jouw behoeften, geniet van je lichaam en geniet van het gevoel wanneer je steeds dieper in je lichaam zakt. Dan komt het moment als vanzelf, precies wanneer jij er aan toe bent. Dan ben je klaar voor de ontmoeting met je innerlijke kind en kan je er niet meer omheen. Tot die tijd geniet je van je proces en voel je je dankbaar voor je overwinningen. Dan is alles goed precies zoals het is. Dan ben je vrij van weerstand en is de weg naar verlichting nabij. Dan weet jij dat op precies het goede moment jouw tijd is aangebroken.

Je pijn helen dankzij je innerlijke kind – DEEL 2
Treed in contact met je innerlijke kind - DEEL 3

Je leest het allemaal in Bloom 3 - 'Dossier Innerlijke Kind'