Loskomen van erkenning - een nieuwe voedingsbodem voor jezelf

Erkenning uit handen gegeven

In het Nederlandse woordenboek betekent erkenning ‘een bevestiging van de juistheid of geldigheid van iets’. In een formele context gaat erkenning ook over ‘iets als wettig beschouwen’, uitgesproken door een gezaghebbende persoon of instantie. Als kind zijn onze ouders (of voogden of andere opvoeders) onze gezaghebbenden. Zij stonden in voor onze opvoeding en ergens dus ook voor ons ‘bestaan’. Om steun en bestaansrecht te (blijven) voelen van onze familie, pasten we ons als kind vaak automatisch aan aan onze omgeving. We waren immers afhankelijk van liefde en zorg. We gaven dus onbewust de erkenning uit handen. Als kind kan je natuurlijk ook niet anders.

Vele jaren later beleven we als volwassene vaak een ‘tweede geboorte’: het moment waarop we ons losmaken van de omgeving waarin we zijn opgegroeid, en van de bijhorende waarden en overtuigingen. We leggen onder de loep wat bij ons hoort en wat niet, en gaan op zoek naar wat (meer) passend is bij onze eigen natuur. Vanaf dan beginnen we te ‘leven’! En natuurlijk zou het heerlijk zijn als onze eerste ‘verzorgers’ ook onze grootste supporters zouden zijn op dit pad van openbloeien van rups naar vlinder. Maar helaas is dat niet altijd het geval. Naar mijn gevoel zijn hier (minstens) twee redenen voor: enerzijds de clash (lees: verschillende verwachtingen) tussen generaties, en anderzijds de projectie van eigen dromen/idealen van ouders op hun kinderen. Als het je lukt om die twee in het achterhoofd te houden, kan het misschien al een eindje helpen om hun ‘teleurstellingen’ een plekje te geven.

Want waar gaat teleurstelling in wezen over? Ieder kijkt naar de wereld vanuit zijn eigen unieke bril. We hebben allemaal een andere persoonlijkheid en we maken deel uit van verschillende generaties. Mijn grote broer bijvoorbeeld, stond met andere waarden in het leven dan ik. Hij keek op naar onze grootvader en vond discipline, strengheid en een zekere ‘harde hand’ belangrijk. Vanuit zijn karakter was hij autoritair, een idealist en een doorzetter, en dat sloot hier gemakkelijk bij aan. Zachtheid, gevoeligheid en simpelweg genieten van het leven, eigenschappen die bij mij hoorden, vond hij (en velen in mijn familie) maar niks. Gedurende mijn hele jeugd heb ik amper erkenning gekregen voor wie ik ben, en was ik voortdurend bezig met me aan te passen. Terwijl het natuurlijk nooit genoeg was… Toen mijn broer uiteindelijk ziek werd op zijn 34e, en niet meer ‘sterk’ kon zijn, richtte hij vanuit zijn onmacht al zijn pijlen op mij. Deze beweging heeft mijn toen reeds wankele zelfvertrouwen helemaal gekelderd, maar tegelijkertijd was er een stemmetje in mij dat schreeuwde dat ik absoluut moest (leren) geloven in mezelf. Het is uiteindelijk een jarenlang proces geworden om dat écht te kunnen.

Ondertussen heb ik heel goed begrepen dat iemands oordeel altijd vertrekt vanuit zijn of haar eigen waarheid en waarden, en dus niet die van de ontvanger. Je past niet in het plaatje dat door de bril van de ander wordt voorgehouden, en dat is dus een teleurstelling. Maar voor wie? Enkel voor de zender van de boodschap. Als die zender naaste familie is, haalt jou dat natuurlijk meermaals onderuit, zoals ik zelf heb ervaren. Maar tegelijkertijd maakte het mij (op een pijnlijke manier weliswaar) bewuster van wie ik ben, omdat mijn verschillen telkens in de verf werden gezet. Ik kon mezelf een spiegel voorhouden en me afvragen of ik blij was met deze kwaliteiten of manier(en) van leven en of ik deze wilde behouden. Ja, dus!

Durf te inspireren

Het is niet eenvoudig om op te groeien in een omgeving waarin je niet gezien wordt en je keuzes worden afgekeurd. Maar eens je door die lange reis richting zelfvertrouwen heen bent, en je diep vanbinnen weet én voelt dat je helemaal oké bent zoals je bent, dan kan je anderen inspireren. Dan laat je jouw licht schijnen, stuur je jaloezie of botte commentaren zonder problemen terug naar afzender, en geef je heel liefdevol mee dat je blij bent met hoe jij in het leven staat, en dat je dat de ander ook toewenst.

Als die ander dat nog steeds niet kan horen (wat zeker een mogelijkheid is), dan ben je ook vrij om die verbinding niet langer aan te houden. Je verdient mensen om je heen die jouw grootste supporter zijn. Ieder heeft zijn eigen plek op het pad van bewustwording. Sommigen beginnen er zelfs niet aan. Dat is niet erg. Het is enkel belangrijk om te weten, zodat je een positie kan innemen. Laat je er niet door tegenhouden. Schenk hoop aan diegenen die het nodig hebben. Zodat ook zij zich durven losmaken, en stralen zoals jij.