Wat als... we het anders doen?

Het wonderlijke aan dit verhaal is dat er feitelijk niks, maar dan ook helemaal niks in mijn leven is veranderd. Behalve dat ik nu een andere toekomst voor ogen heb, eentje die ik vorige week nog niet zag. Ik zie nu kansen, vreugde en blijdschap. Ik zie mezelf samenwonen met andere gelijkgestemden vrienden in een huis. Het concept van huisje, boompje, beestje is altijd wat lastig voor mij geweest. Ik heb het geprobeerd. Het kan mij niet bekoren, weet je waarom? Osho, een wijze goeroe uit India, misschien ken je hem, vertelde ooit dat wij in het Westen zo ongelukkig zijn, omdat we denken dat we iets tekortkomen. En dat klopt, zo beaamde hij. We leven in sociaal geïsoleerde huizen met slechts één mama, een papa en de kinderen. Hoe kunnen deze mama en papa ooit samen alle rollen vervullen die een gezond kind nodig heeft in de opvoeding? Dat kan niet. Want er moet ook gewerkt worden, brood op de plank gebracht worden, met de kinderen gespeeld worden... En dan nog eens proberen om geduldig, kalm en vriendelijk te zijn tijdens het opvoeden. Dat lukt niet. Omdat onze maatschappij volgens hem niet goed ineensteekt. In het Oosten weet een kind precies naar wie toe te gaan voor een snoepje, een goede babbel, een knuffel, wijze raad of om fijn mee te spelen. Want ze dragen elkaar. It really takes a village. Bij ons moeten ouders al die rollen tegelijk vervullen, een onmogelijke taak. En zo groeien kinderen op met een tekort. En dat tekort wordt dan weer doorgegeven aan hun kinderen. Een vicieuze cirkel, zo blijkt.

Auteur Neale Donald Walsch schrijft in zijn derde boek over de hoger geëvolueerde maatschappijen. In gesprek met God wordt duidelijk hoe de zeer bewuste wezens daar met elkaar samenleven, nog zoiets dat ik maar niet kan vergeten. De kinderen worden daar opgevoed door de ouderen. Want de biologische ouders zijn vaak nog te jong en onervaren om de kinderen een juiste opvoeding mee te geven. De jonge ouders zijn vrij om in het gezelschap van de kinderen te vertoeven wanneer ze dat willen. Hun leeftijd en energiepeil vraagt om er vaker op uit te kunnen trekken. Terwijl de ouderen meer rust, tijd en geduld hebben om de kinderen te leren over het leven op basis van hun levenswijsheid.

Het barst in mijn persoonlijke leven en in de media van getuigenissen van ouders die een enorme hoeveelheid aan drukte ervaren om in hun eentje, misschien in de meeste gunstige gevallen met twee, het huishouden goed te laten draaien. Ik kan me dat inbeelden. En tegelijk lijkt het me ook heel ongezond. Dat vader en moeder allebei moeten werken, geld verdienen, opvoeden en de dagelijkse taken op zich nemen. Hoe kan dit nu fijn zijn? Of hebben we inmiddels massaal geaccepteerd dat het normaal is dat dit niet aangenaam is. Dat het normaal is dat dit leven zo is ingericht dat we het altijd druk hebben en druk voelen omdat er weinig tot geen vangnet is. Met een beetje geluk zijn er de opa en oma, of vrienden die zo af en toe willen inspringen.

Mijn vragen gaan over samenwerken. Wat als we er meer voor elkaar zijn? Wat als je niet alle rollen tegelijk hoeft te vervullen? Te mooi om waar te zijn misschien. Kijk naar de structuren en regels bij werkgevers. Welke vrijheid krijg je? Welke ruimte heb je om je eigen leven in te richten zoals je dat graag doet?

Gelukkig stellen steeds meer mensen deze ‘normale’ situatie in vraag. Wat als we weer terug gaan naar het idee van kleine gemeenschappen die taken met elkaar verdelen? Waar het niet over bezit, eigendom, carrière en ‘ik’ gaat, maar eerder over ‘wij’.

Tot zover mijn mijmeringen die soms heel hard verlangen naar een samenleving die past bij de groei die wij als mens nu doormaken… En ik vraag me dan af hoe mijn leven er zou uitzien in een community. Ik zie mezelf schrijven, voor de kinderen in de community zorgen, met elkaar koken en eten. Een dolle bende. Met mensen, zoals jij en ik, die heel blij zijn om te ervaren dat het ook anders kan. En mijn man, die absoluut niet altijd bij mij in de buurt is, ‘s avonds met mij knus en tevreden het bed deelt.

Meer lezen?

Column Eva Daeleman: vrijheid
Uit je comfortzone!