Spirituele Bloom Fairs • 8 december 2024 • Furnevent Veurne

Groeien na een trauma: jezelf opnieuw liefhebben nadat je zwaar op de proef werd gesteld

Inspiratie
Lamia Ouai
12/02/2022
Groeien na een trauma

In België worden er elke dag 12 vrouwen (en soms ook mannen) verkracht. Het is te zeggen: er worden 12 aangiftes gedaan, en onderzoek wijst uit dat zo’n 80% van alle verkrachtingen nooit gemeld worden. Aanrandingen en ongewenste aanrakingen zijn buiten beschouwing gelaten in deze cijfers. Seksueel geweld is dus letterlijk dagelijkse kost, zelfs in een ‘beschaafd’ land zoals het onze. Naast het fysieke trauma houdt een slachtoffer hier desastreuze emotionele letsels aan over. Want hoe kun je jezelf opnieuw liefhebben nadat je lichaam misbruikt werd? Het klinkt misschien ongelooflijk, maar niets is sterker dan het brein, de wilskracht, het licht dat van binnenuit straalt. Waar een wil is, is een weg. Lamia Ouaj neemt je mee in haar inspirerende verhaal.

Een handleiding, wat zou dat handig zijn. Voor mijzelf, maar voor elk individu dat te maken kreeg met verkrachting, aanranding of een andere vorm van ongewenste aanrakingen. Hoe ga je daarmee om, hoe bouw je je eigenwaarde weer op? Stap voor stap liefst, zonder te overhaasten. Hoe heel je die wonde en verkies je zelfliefde boven kwellende gedachten, schuldgevoel en schaamte? Het is geen recht, vlekkeloos pad, het gaat gepaard met vallen en opstaan, met huilen en krijsen, maar ook met intense gelukzaligheden en hoop, hoop voor heling. Hierover spreken is als dichtgroeiende wonden openrijten, het bloed spat eruit, de pijn is enorm, maar het voelt eerder als een plicht, een drang om mijn ervaring naar buiten te brengen. Want hoe meer hierover wordt gesproken zonder schroom, hoe lager de drempel is voor toekomstige slachtoffers om een aangifte te doen. Hopelijk.

Een niet weg te spoelen vies gevoel

De hele ervaring, de verkrachting, het misbruik, was paradoxaal genoeg nog het minst pijnlijke van allemaal. Wat erna zou komen, dat zou me pas gaan kwellen. Ik weet nog hoe ik onder de douche stond, tientallen minutenlang en hoe ik het vuil niet van me kreeg, een kleverig gevoel bleef achter, op mijn zonet beschadigde lichaam. Terwijl ik me afdroogde kwam het besef: ‘Mijn lijf, dat is niet meer echt van mij.” Althans, dat voelde zo. De tranen kwamen, het onbegrip, de wanhoop. En delen kon ik niet, want wat als mijn partner dit beschouwde als bedrog? Het gevoel van schaamte overheerste, verslond me bijna. De gedachte dat ik niets meer was dan een verkrachte, ongewenst aangeraakte vrouw, daar verloor ik mezelf volledig in. Haat, wantrouwen, kwaadheid, dit hoorde er allemaal bij. Weglopen was geen optie, de intensiteit van de emoties waren te hevig. Met de minuut nam mijn zelfvertrouwen af, zelfhaat nam toe en ik was kwaad, nog het meest van al op mijzelf. Ik kwam in een neerwaartse spiraal terecht, volledig vervreemd van mijzelf. De connectie met mijn innerlijke zelf leek helemaal verdwenen, lustgevoelens waren nergens te bespeuren. De mensheid beschouwde ik als een grote teleurstelling en het leven bekeek ik door een zwarte bril. Met een constante schrik liep ik rond, en dat vies gevoel, dit had me in tussentijd al tot op het bot opgevreten. Ik voelde me alleen, onbegrepen en verkracht. Tijd heelt alle wonden? Nou, deze toch niet. Nee, niet zolang ikzelf niet de keuze maakte om vooruit te kijken, om de aandacht op mij te richten en om mijzelf onvoorwaardelijke liefde aan te reiken. Mezelf zou ik bevrijden, mijn innerlijke kind zou ik omarmen, veiligstellen, opnieuw een thuis aanbieden.

De littekens van misbruik omarmen met liefde:

een stappenplan

”“You never know how strong you are until being strong is the only choice you have.” - Bob Marley”

Stap 1

Ik benaderde mezelf met zachtheid en koos voor vergiffenis. Ik vergaf mijzelf, zag in dat er mij geen keuze werd gelaten, dit was meer dan een onaangename vrijpartij waar ik op het moment zelf mee instemde, uit zelfbehoud. Dit was niet mijn fout, ik lokte niets uit. Ik bevroor, terwijl ik eigenlijk wou schreeuwen om hulp. Ik overtuigde mezelf ervan dat dit een beschermingsmechanisme was (want dat is het ook), mijn overlevingsinstinct. Mijn lichaam deed wat nodig was om nog ernstigere gevolgen te vermijden.

Stap 2

Geduldig zijn was de boodschap, niet proberen te lopen terwijl wandelen nog wankel verliep. Ik pushte mezelf niet, maar had vertrouwen dat ik er wel door zou komen. Ik maakte immers al zoveel mee, dus ook hierdoor kon ik me slaan, met tijd. Ik moest en zou vertrouwen hebben dat mijn oprechte lustgevoelens zouden weerkeren, dat seks geen taboe meer zou zijn, dat ik weer in staat zou zijn om te genieten. Hierbij herinnerde ik mijzelf eraan dat ik meer was dan die aangeraakte vrouw. Ik stelde mezelf gerust, ik was geen lustobject, ik was nog altijd waardevol, goed genoeg, ook al zou dat eventjes niet zo gaan voelen. Geduld en het geruststellen van mijn innerlijke kind stonden centraal. Ik was niet alleen.

Stap 3

Zelfzorg, opnieuw me-time inplannen, dit was mijn focus. Alles waar ik van kon opladen kwam op mijn to-dolijstje. Ik koos voor warme baden, natuurwandelingen, schilderen, muziek, dans, meditatie… Hielp dit? Soms, heel vaak was de afleiding slechts van korte duur en bleven de gevoelens van ‘leegte’ en ‘viezigheid’ me achtervolgen. Ook dit was oké, ik mocht rouwen, rouwen om mijn oude zelf, mijn onbezorgde leventje, dat sindsdien voorgoed verdwenen was, met de mist heengegaan.

Stap 4

Ik deelde mijn pijnen, sprak erover, gaf mezelf bloot. Ik moest dit niet alleen dragen, ik mocht hulp aanvaarden om dit alles draaglijker te maken. Ik zocht lotgenoten op en verslond honderden podcasts. Op die manier vond ik steun. Nooit alleen, samen zijn we er voor elkaar.

Stap 5

Confrontatie. Ik nam de tijd om naar binnen te keren. De wonden rukte ik telkens weer open, want dit zou niet levensbepalend mogen zijn. Ik moest mijn pijn begrijpen voor ik helen kon, daarom begon ik alles neer te pennen. Ik groeide meer en meer naar mezelf toe, omdat ik me openstelde voor mijn authenticiteit. Ik probeerde niet langer te vluchten van mijn gevoel, maar aanvaardde mijn verdriet en de intensiteit ervan. Ik omarmde mijn verleden en liet niet meer los. Elke dag opnieuw maakte ik de keuze om mezelf bloot te geven en om mijn slechte dagen welkom te heten.

Groeien na een trauma Bloom 2104

Vond je dit een boeiend artikel en wil je meer artikelen?

Abonneer je nu en ontvang één jaar lang alle edities van Bloom. Bespaar €20 en geniet van de voordelen.

Reacties

Een account is verplicht om te reageren. Log in of registreer je nu

Inloggen / registreren
Recente editie

Word een Bloom’er

  • >

    8 edities van het Bloom-tijdschrift op jaarbasis

  • >

    toegang tot alle leesartikelen uit het Bloom-tijdschrift + extra leesvoer

  • >

    EXCLUSIEF! bereken en lees (on)beperkt persoonlijke geboortehoroscopen

  • >

    kortingen op geselecteerde producten in de BloomShop

  • >

    unieke themahoroscopen: je Jaarhoroscoop 2024, Ascendanthoroscoop 2024-2025, je Chinese horoscoop 2024,...

Nieuwsbrief

Meld je aan voor de nieuwsbrief van Bloom en geniet 5% korting in de Bloom Shop.
Wekelijks ontvang je inspirerende leesartikelen, promoties en zoveel meer.
De kortingscode ontvang je in je mailbox.
Have a magical day!
Bloom