Een open hart (deel I) - Over hoe een ontmoeting je leven kan veranderen

Het was de eerste keuze die ik maakte voor mezelf, na jaren volgzaam kiezen voor de grillen van de ander. En ja, ook mijn volgzaamheid was een keuze die ik zelf gemaakt had. Dat geef ik toe, maar dat gebeurde bij gebrek aan beter weten.

Ik neem je mee terug naar het najaar van 2011.

Er was enkel het verlangen naar een beetje voeling krijgen met mezelf. Want wie was ik ook alweer? En… Hoe voelde ik me in verbinding met anderen? Wie was die vrouw dan die ik iedere dag in de spiegel aankeek? Hoe voelde ze zich wanneer er geen partner naast haar stond die élk gesprek naar zich toe haalde? Vragen waar ik snel - sneller dan verwacht - het antwoord op zou leren.

Vanbinnen voelde ik me op dat moment niet meer dan een kleine huismus die tegen het raam was gevlogen en gewond op de grond was beland, slechts af en toe angstig met haar vleugels klepperend en vooral hopend dat ze niet te veel lawaai maakte waarmee ze haar omgeving zou storen in hun bezigheden. Met die mindset begon ik aan mijn avontuur.

Tot het laatste moment werd ik regelmatig overvallen door een knagende twijfel en een allesverterend schuldgevoel: mocht en kon ik dit wel doen? Tot het laatste moment hield ik mijn hand bij de denkbeeldige stekker om hem desnoods nog net op tijd uit het even denkbeeldige stopcontact te trekken om deze onderneming af te blazen. Maar ik vertrok.

Ik stapte de bus op met de mensen waarmee ik in de voorafgaande en voorbereidende weken al kennis had gemaakt. Ik voelde me welkom in de groep en geapprecieerd. Bovendien werd mijn stem letterlijk en figuurlijk gehoord. De kortstondige exit die het universum naar me toegeschoven had, betrof een koorreis die me met gulle hand terugbracht naar m’n roots: zingen, muziek maken, de podiumplanken onder mijn voeten voelen en soortgenoten ontmoeten. Naar de mensen waar ik me thuis bij voelde: muzikanten, artiesten, kunstenaars.