De Kracht van het Woord: wees de schepper van je eigen realiteit

Maar als woorden niks meer zijn dan lege concepten die ontsproten zijn aan de menselijke geest en enkel bedoeld zijn om ervaringen ten hoogste bij benadering te omschrijven, waarom staat dan in de Bijbel dat ‘Het Woord heilig is' en dat ‘Het Woord’ God is? Om dat te begrijpen moeten we natuurlijk zoeken naar een diepere betekenis achter het woord ‘Woord’. Wanneer we spreken over het Woord van God spreken we natuurlijk niet over menselijke taal, maar over de taal van de schepping. We weten dat onze schepping begint met de vorming van de chemische elementen en hun subatomische deeltjes. Het vormen van deze elementen komt tot stand doordat de deeltjes ervan zich op een bepaalde manier tegenover elkaar gedragen. Deze manier heeft te maken met geometrie (heilige geometrie) en onderlinge dynamiek (metafysica) en ontwikkelt zich tot steeds complexere vormen met een steeds hoger bewustzijn. Het begrijpen van deze wetten is het begrijpen van het universum. De eerste manifestatie van de schepping was de oerknal of oerklank. Klank is vibratie, vibratie is geometrie en geometrie is materie. Met andere woorden: de wereld ís taal, alleen niet de taal die wij gebruiken.

In vroeger tijden begreep de mens dit principe veel beter dan wij vandaag de dag. Het ontbreken van technologische uitvindingen zoals de tv, radio, en computer zorgde ervoor dat de mensen niks anders hadden dan de natuur en de sterrenhemel om naar te kijken. Het is dan ook geen wonder dat de mensen van duizenden jaren geleden een groter besef hadden van de kosmische tijdcycli en meer kennis hadden van de planten en dieren die hen omringden. De duizenden megalithische monumenten overal op onze planeet getuigen dat onze voorouders een veel diepere kennis hadden van het Goddelijk Woord dan wij. Daarnaast zijn er overweldigende bewijzen dat onze voorouders de perfecte afmetingen en onderlinge afstanden van onze planeten en zonnestelsel kenden. De talrijke mandala’s en geometrische symbolen die we overal ter wereld terugvinden, maken duidelijk dat oude beschavingen een bepaalde techniek beheersten waarmee ze klank zichtbaar konden maken.

Deze techniek, herontdekt door Robert Hooke in 1680, en later door de Zwitserse natuurkundige Hans Jenny, ‘cymatica’ genoemd, gebruikt een dun vliesachtig membraan waarop een fijn poeder wordt gestrooid. Als het membraan in trilling wordt gebracht door klank neemt het poeder allerlei geometrische vormen aan, afhankelijk van de frequenties die door het membraan worden gestuurd. Hiermee heeft men kunnen aantonen dat materie in essentie wordt gevormd door klank. Dat betekent dat de schepping een heel eigen taal heeft die niks van doen heeft met onze moderne menselijke talen. Bovendien zit de scheppingstaal zodanig in elkaar dat er een onderlinge resonantie bestaat tussen alle levende wezens in het universum. In de diepste zin kunnen we stellen dat alles in het universum een andere uitdrukking is van zichzelf. Alles is dus met elkaar verbonden, alles is in essentie één. En die verbondenheid, deze universele resonantie met de rest van de schepping vinden we niet terug in onze menselijke talen. Daar komt dan ook nog eens bij dat er honderden menselijke talen bestaan.

We kunnen dus stellen dat er een kloof is ontstaan tussen het Goddelijke Woord en het menselijke woord. Betekent dat nu dat wij onze menselijke woorden allemaal overboord moeten gooien? Natuurlijk niet! Wat wel wijs is, is dat we naar een manier zoeken om een brug te slaan tussen ons moderne en het Goddelijke Woord. Hoe doen we dat nu? Wel, heel simpel: door telkens stil te staan bij en te gaan zoeken naar de diepere betekenis van de woorden die we gebruiken. Het beste voorbeeld, en tevens het meest toepasselijke in verband met het boven beschrevene, is het woord ‘corona’. Ik geloof niet dat een woord ooit zó universeel en dagelijks gebruikt is geweest in de menselijke geschiedenis als ‘corona’. Spijtig genoeg heeft dit prachtige woord een negatieve connotatie gekregen sinds de uitbraak van de pandemie. Slechts weinig mensen zullen een positief gevoel krijgen bij het horen ervan. Integendeel, steeds meer mensen verliezen zich in een dualistische keuze tussen voor of tegen, geloof en ongeloof, vertrouwen en wantrouwen. Nochtans, als we even nadenken, weten we dat het woord corona al lang voor de pandemie bestond. Toen betekende ‘corona’ de buitenste laag, de ‘kroon’ of ‘ring’ rond de zon. Kronen worden gedragen door koningen en ‘koninklijk’ is in het Latijn ‘real’. Het woord ‘realiteit’ verwijst dus naar ‘koningschap’. Waar moeten wij dan koning van zijn?

Van onze eigen realiteit natuurlijk. Wie immers heerst over de woorden die hij/zij gebruikt, heerst over zijn/haar gedachten en dus over zijn/haar realiteit. Meer inspiratie over het woord corona vond ik in mijn persoonlijke Bijbel ‘De zoemende ceders’ van Vladimir Megre. In het derde boek ‘De ruimte van liefde’, zegt Anastasia in gesprek met haar overgrootvader het volgende:

Anastasia: “Ja, alles en iedereen wil door de mens geknuffeld worden.”

“Dan moet jij de hele aarde omarmen, Anastasia. Bedenk maar hoe je dat kunt doen.” En met die woorden liep overgrootvader weg.

Toen overgrootvader weer langskwam zei Anastasia:

“Kijk, Opalief, kijk! De dieren worden niet alleen blij als ik ze met mijn handen aanraak, maar ook wanneer ik vanop een afstand naar ze kijk. Het is onzichtbaar, maar het is wel iets van mij. En met dat ‘iets’ zou ik ook de hele Aarde kunnen omarmen met mijn onzichtbare zelf. Er is een kleine ik en een grote ik, en deze grote ik bestaat uit alle andere wezens. Zo kan ik heersen over het hele universum.”