HSP'ers: waarom ze sneller in de knoop raken

HSP wordt steeds vaker geaccepteerd als ‘diagnose’ binnen de reguliere (geestelijke ) gezondheidszorg. Het wordt gezien als een probleem dat veroorzaakt wordt door een communicatiestoornis in de hersenen. De verwachting is dan ook dat er op termijn een medicijn voor ontwikkeld zal worden. Naast HSP, dat gekenmerkt wordt door overgevoeligheid voor zintuiglijke prikkels, kennen we binnen de parapsychologie het begrip ‘heldervoelendheid’. Dit laatste is gebaseerd op een vorm van buitenzintuiglijke waarneming. Het lijkt dan ook noodzakelijk om HSP en heldervoelendheid op een verschillende wijze te benaderen (3).

Onlangs kreeg ik vanuit Jeugdzorg een vijfjarig meisje doorverwezen. Haar school had het kind bestempeld als ‘probleemkind’ en de schoolpsycholoog adviseerde tests en onderzoek op het gebied van ADHD, autisme en schizofrenie. Het meisje, Felicia, bleek contact te hebben en te communiceren met haar overleden opa en buurmeisje. Bij deze ervaringen denkt de reguliere (geestelijke) gezondheidszorg al gauw aan schizofrenie en/of een psychose. Het onderzoekstraject dat zo’n kind dan moet doorlopen is lang, verloopt traag en legt vaak een enorme extra belasting op het kind en diens directe omgeving. Jeugdzorg verwees het kind door omdat men dacht dat Felicia mogelijk een hooggevoelig ‘nieuwetijdskind’ was.

Toen Felicia, samen met haar ouders, voor de eerste keer bij me kwam, zag ik een ontspannen vijfjarig meisje, dat met haar doordringende blik alles leek te registreren wat zich in haar directe omgeving afspeelde. Tijdens het gesprek bleek dat zij nog veel meer ervaringen had opgedaan. Deze leken de ‘hooggevoeligheid’ te overstijgen en meer thuis te horen in het gebied van de buitenzintuiglijke (‘paranormale’) waarneming. Felicia bleek niet alleen te communiceren met haar overleden opa en buurmeisje, maar ze is ook telepathisch, heldervoelend, helderhorend, helderwetend en ze heeft regelmatig proscopische (‘voorspellende’) ervaringen (5). Met haar buurmeisje Carla, dat onlangs door een verkeersongeval overleden is, speelt ze, zoals ze altijd al deed, nog steeds gewoon ‘winkeltje’ buiten op de stoep. Haar overleden opa komt ook regelmatig langs om haar even te knuffelen of om een boodschap door te geven. Het is ook reeds gebeurd dat haar moeder, omdat ze haast had om Felicia van school op te halen, met haar auto plots moest remmen en bijna een roekeloos overstekende fietser aanreed. Felicia was van dit gebeuren geen ooggetuige, omdat het zich ver buiten haar gezichtsveld afspeelde, maar ze kon haar moeder toch exact vertellen wat enige minuten daarvoor had plaatsgevonden. Ook wist ze te vertellen dat het ‘slecht ging met de buik’ van één van moeders vriendinnen, die op dat moment in het ziekenhuis lag. Het onderzoek wees uit dat de desbetreffende vriendin leed aan baarmoederhalskanker. Haar ouders hebben hun dochter zelfs een keer helemaal laten onderzoeken, omdat ze lichamelijke klachten had die exact overeenkwamen met de klachten van een jongetje uit haar klas. Omdat dit jongetje leed aan leukemie, vreesden zij dat Felicia wellicht ook leukemie had. Gelukkig wezen alle medische tests en onderzoeken uit dat hun dochter kerngezond was.

Rachel (12) is een vrolijk meisje, dat in geen enkel opzicht afwijkt van haar leeftijdgenootjes, met dat verschil dat zij energievelden (aura’s) om mensen heen waarneemt. Dit zien van energievelden uitte zich bij haar reeds op zeer jonge leeftijd. Aan de verschillende ‘kleurtjes’ die ze bij mensen ziet kan zij hun humeur ‘aflezen’. In eerste instantie dacht zij dat iedereen die kleurtjes ook kon zien, totdat zij er een keer met een vriendinnetje over sprak. Dat vriendinnetje reageerde heel afwijzend en verbrak hun vriendschap, met de mededeling dat Rachel ‘gek was geworden’. Vanaf haar zevende jaar stapelden de problemen zich op, omdat zij behalve het zien van kleurtjes ook ‘gedaantes’ ging zien en soms bepaalde ‘stemmen in haar hoofd’ hoorde. De ouders van Rachel zagen dat hun dochtertje van een spontane, vrolijke meid veranderde in een angstig, nerveus en slecht slapend kind. Het hele gezin leed er onder en de spanningen liepen soms hoog op. Steeds opnieuw aan haar vragen wat er aan de hand was, liep op niets uit. Rachel trok zich helemaal terug in zichzelf en antwoordde dat er ‘niets aan de hand was’. Op school liep het ook mis. Ze had grote concentratieproblemen en tijdens de pauze stond ze steevast in een hoekje en wilde met niemand contact. De leraren snapten er niets van. De onmacht die de ouders toen voelden was enorm. Ze zagen dat hun dochter het heel moeilijk had en dat ze kennelijk door niemand geholpen wilde worden. Na heel lang aandringen kwam uiteindelijk haar verhaal eruit: Rachel dacht dat ze gek aan het worden was, of de één of andere enge ziekte had. Ze vertelde dat, als de juf in de klas kwaad werd, zij een rode kleur met allerlei bliksemschichten om zich heen kreeg. Als kinderen in de klas Rachel wilden gaan plagen, zag zij de kleur om hen heen veranderen. Rachel werd parapsychologisch onderzocht, waaruit bleek dat zij paranormaal begaafd was. Vanaf dat moment kon haar geleerd worden om met haar begaafdheid om te gaan. Inmiddels is Rachel zo ver dat zij een grote beheersing over haar eigen ervaringen heeft verworven, waardoor de situatie voor haar een stuk ‘leefbaarder’ wordt.

Buitenzintuiglijke (‘paranormale’) ervaringen zijn ervaringen waarbij we iets te weten komen over de wereld buiten ons, zonder dat daarbij gebruik gemaakt wordt van de ons bekende zintuigen. Dat kan variëren van ‘weten wie er opbelt als de telefoon gaat’, tot het zien van details van een ongeluk in een voorspellende droom. Ook kan het voorkomen dat verdriet, stress en zelfs lichamelijke pijnen worden overgenomen van iemand anders, dat men een uittreding heeft of dat men verschijningen ziet van personen die (al lang) zijn overleden (3).

In mijn praktijk krijg ik zeer regelmatig te maken met mensen, die niet of nauwelijks meer kunnen functioneren in hun dagelijkse leven, omdat ze te veel ‘oppikken’ van anderen in hun directe omgeving. Opvallend genoeg gaat het dan vaak om mensen die een beroep uitoefenen, waarbij ze fysiek dicht op hun cliënten werken. Hierbij moet men denken aan beroepen als kapster, schoonheidsspecialiste, magnetiseurs, masseuses, enzovoort. Holistisch gezien is ‘heldervoelendheid’ gerelateerd aan het derde chakra (zonnevlechtchakra), dat op lichamelijk niveau weer gerelateerd is aan het maag- en darmgebied en de lage onderrug. Heldervoeldenden, die zich niet goed kunnen afschermen, zullen dan ook vaak een probleem ontwikkelen op deze orgaansystemen (2). Omdat deze problemen vaak veroorzaakt worden door een fijnstoffelijke energetische blokkade die zich lichamelijk manifesteert, zal de oorzaak niet of nauwelijks regulier medisch aantoonbaar zijn. Men krijgt vanuit de medische hoek dan te horen dat er geen oorzaak is gevonden voor het probleem en dat men er dus ‘mee zal moeten leren leven’.

Omdat zoiets als buitenzintuiglijke waarneming volgens wetenschappers niet bestaat, worden ‘helderzienden’ door hen gediagnosticeerd als psychotisch, ‘helderhorenden’ als schizofreen, ‘heldervoelenden’ als hyper-empathisch en ‘trancemediums’ als personen die lijden aan een vorm van psychotische epilepsie. Echter, het feit dat bepaalde mensen zelfs pijn ‘op afstand’ kunnen voelen (zonder degene die pijn lijdt te zien), is niet verklaarbaar vanuit een verstoorde communicatie in de hersenen. Hoe komt het dat een vrouw letterlijk de pijn voelt van haar zus die op dat moment, vele kilometers van haar vandaan, aan het bevallen is? Waarom kunnen wij het verdriet van dierbaren lijfelijk voelen, terwijl ze in een ander land of zelfs op een ander continent wonen? Dat kunnen we alleen verklaren als we aannemen dat de mens ook beschikt over een fijnstoffelijk informatie- en energiesysteem (chakra’s en de menselijke aura), dat zich kennelijk niet houdt aan de begrenzingen van tijd en ruimte èn dat er een energie moet bestaan (de zogenaamde ‘zero-point energy’), die alles en iedereen met elkaar verbindt.

Mevrouw P. komt op consult vanwege bepaalde problemen, die haar dochtertje Annemarie (10) ervaart op school. Daar heeft men geconstateerd dat het meisje sinds enkele maanden ‘niet meer bij de les is’ en nog nauwelijks praat met haar medescholieren. Annemarie wordt doorgesluisd naar de onderwijsbegeleidingsdienst (O.B.D.) en deze verwijst haar na enige tijd weer door naar de schoolpsycholoog. Na een aantal gesprekken en tests adviseert de schoolpsycholoog aan de ouders om het meisje aan te melden voor een C.O.S.- onderzoek (C.O.S.= Cerebrale Ontwikkeling Stoornis). In dit intensieve, meerdere dagen durende onderzoek wordt Annemarie volledig geanalyseerd door een team, dat bestaat uit een jeugdpsychiater, twee maatschappelijk werksters, een psycholoog en een orthopedagoog. De eindconclusie, die in het rapport over Annemarie staat, luidt: ‘jeugdpsychose’. De ouders herkennen weinig van hetgeen in het rapport vermeld wordt (voor zover zij het moeilijke vakjargon begrijpen). Ze worstelen wel duidelijk met de vraag ‘wat zij in de opvoeding van hun dochtertje verkeerd hebben gedaan?' Tijdens het gesprek dat wij hadden met de ouders, maakte de moeder melding van het feit dat Annemarie soms wel eens rare dingen tegen haar zegt. Zo beweert het meisje regelmatig ‘dat ze nog een zusje heeft’, terwijl ze alleen een jonger broertje heeft. Met dit zusje speelt ze regelmatig en zij maakt in haar beleving ook gewoon deel uit van het gezin. Soms vraagt ze zelfs aan haar moeder om een extra plaats aan tafel te dekken, omdat het zusje blijft eten. De moeder reageert nauwelijks op dit soort verzoeken, terwijl de vader soms geïrriteerd raakt en laat doorschemeren dat Annemarie intussen toch wel te oud is voor dat soort onzin. Een parapsychologisch consult bracht uitkomst. Er werd geconcludeerd dat Annemarie paranormaal begaafd is, hetgeen zich uit in het hebben van verschillende buitenzintuiglijke ervaringen. De ervaringen werden door de reguliere hulpverlening niet herkend en beoordeeld als een ‘jeugdpsychose’. De parapsychologische benadering van het probleem bestaat erin om het kind te leren omgaan met zijn/haar begaafdheid. Hierdoor leert het kind om beheersing te krijgen over de ervaringen, anders dan dat de ervaringen het kind gaan beheersen. Jonge kinderen zijn vaak bijzonder creatief en fantasierijk. Van de kracht die hiervan uitgaat kan (bijvoorbeeld door oefeningen in visualisatie) dankbaar gebruik gemaakt worden bij de oplossing van hun eigen (paranormale) problemen (3).

Kinderen van wie de paranormale gevoeligheid niet ontdekt of erkend wordt, beschouwt men vaak als probleemkinderen. Vroegtijdige herkenning voorkomt dat ze in een isolement terechtkomen. Ze kunnen dan begeleid worden en al op jonge leeftijd leren omgaan met hun gevoeligheden. Samenwerking tussen ouders, de school, het kind en de begeleiding is hierbij een noodzaak, omdat lang niet iedereen ‘het paranormale’ erkent. Het kind loopt dan het risico verkeerd gediagnosticeerd te worden en geheel ten onrechte terecht te komen in een vorm van (speciaal) onderwijs, dat vaak gecombineerd wordt met therapie en medicatie. De D.S.M.D. (Diagnostic Statistic Manual for Mental Disorders, een handboek voor psychiaters) classificeert het hebben van buitenzintuiglijke waarnemingen of het geloof daarin als een ‘schizotypische persoonlijkheidsstoornis’(1).

Literatuurlijst:

1. Diagnostic Statistic Manual for Mental Disorders (p.201/11 ‘persoonlijkheidsstoornissen’)
2. Hiroshi Motoyama: ‘Chakra’s, Ki en Psi’ (Ank Hermes, 1985, ISBN 9020254588)
   
3. Richard Krebber: ‘Het Zesde Zintuig ' (Andromeda, 2008, ISBN 9789055992409)
4. Richard Krebber & Jan v.d. Heide: ‘Spookhuizen en Geestverschijningen’ (Citadel, 1997, ISBN13 9789070774431)
5. Richard Krebber: ‘Voorspellende dromen en ervaringen’ (Para-Astro, juni 2015)
6. Neuron, tijdschrift voor neurowetenschappen: diverse publicaties van Keysers, Gazzola & Wicker vanaf 2004

Meer lezen?

Uitdagingen voor de HSP'er in love