Van manifesteren tot het effect van superpositie: jouw perspectief geeft jouw werkelijkheid vorm

En toen manifesteerde ik vleermuizenpoep

De eerste keer dat ik echt in aanraking kwam met manifesteren was toen een nieuwe werkgever mij vertelde dat ze mij gemanifesteerd had. Ze had tijdens een journalsessie haar ideale nieuwe medewerker beschreven en een week later kwam ik op haar pad. Ik had de term al wel eens gehoord, maar had nog nooit iemand ontmoet die er zo actief en gedreven mee bezig was. Ze nam me mee in de wereld van parkeerplaatsen manifesteren op drukke plekken als we op weg waren naar een afspraak.

Intuïtief maakten we zakelijke prognoses, of manifesteerden we dat er geld binnenkwam als iemand gewoon ‘hoi’ tegen ons zei tijdens een wandeling, en wekelijks schreven we onze doelen uit, in de vaste overtuiging dat ook die zich zouden manifesteren.

We werden er herhaaldelijk in bevestigd hoe krachtig manifesteren is, vooral als je het voor dit soort zaken inzet. Wanneer ik weer even twijfelde of het allemaal echt zo makkelijk was, werd ik ook in de negatieve zin bevestigd. Als ik vreesde geflitst te zijn geweest door die ene gemene flitspaal, lag er een boete van een overtreding op een andere dag in de brievenbus. Of mijn favoriet: het moment waarop ik er in een grot in Thailand achter kwam dat ik als enige geen wegwerpregenjas bij me had tegen de vleermuizenpoep. Ik was zo bang dat ik geraakt zou worden door de smerige uitwerpselen en was de enige die (zelfs twee keer) geraakt werd. Omdat ik merkte hoe krachtig mijn mind was, positief of negatief, leerde ik erop te vertrouwen.

De kracht van speelsheid

Hoeveel plezier ik ook had met het manifesteren van alle kleine dingen, verlangde ik natuurlijk het allermeest naar de belangrijkste zaken in het leven. Voor mij was dat op dat moment het vinden van een liefdevolle partner. Alles in mijn leven liep goed, maar dat miste ik nog. Tijd om het te manifesteren, dacht ik bij mezelf.

Als je zelf ook zo een grote wens hebt proberen te manifesteren, herken je ongetwijfeld de frustratie. Je weet heel duidelijk wat je wilt en hebt het gevoel dat je de ‘hoe’ loslaat, precies zoals alle reels of boeken zeggen. En toch lukt het niet. Mijn conclusie: het is veel eenvoudiger als je iets wilt manifesteren waarbij je niet te veel druk legt op het resultaat. Als je er op een speelse manier mee bezig bent, in plaats van al te hoge verwachtingen te koesteren. Als er volgens jou namelijk veel van het resultaat afhangt, is het erg lastig om 100% te vertrouwen en los te laten.

Lange tijd dacht ik dus dat enkel de faits divers van het leven maakbaar waren en dat je de ‘belangrijke’ zaken niet in de hand had. En misschien ligt dat ook wel vast in de vorm van een lotsbestemming. Toen ik erachter kwam hoe superpositie werkt, kreeg ik echter weer meer vertrouwen.

Meerdere werelden

Over ons eigen lichaam hebben we zelf de meeste controle, maar in de buitenwereld staan we continu bloot aan de energie van anderen. Je bent niet de enige observator en daarom is het niet met 100% zekerheid te voorspellen en bepalen hoe dingen zullen lopen. Of toch?

Kwantumfysicus Hugh Everett introduceerde namelijk de ‘veel-werelden-interpretatie’. Everett bouwde hiermee verder op de theorie van Schrödinger waar ik het eerder over had. Hij stelde dat door de observator niet één realiteit wordt bepaald, maar dat meerdere realiteiten naast elkaar blijven bestaan. Volgens deze theorie vinden er namelijk op kwantumniveau voortdurend kleine splitsingen van de werkelijkheid plaats. Langzaamaan hebben die verschillen steeds grotere gevolgen, waardoor er ontelbare, van elkaar verschillende werkelijkheden ontstaan.

Met dit in het achterhoofd kan je je afvragen of je door bewust te manifesteren zelf bepaalt in welke van de vele werelden jij wilt leven. Je kiest dan een bewuste afslag in plaats van dat je door je beperkende gedachten in een andere richting wordt geloodst.

Dat idee roept wellicht meer vragen op dan antwoorden, maar dat vind ik juist interessant. Blijven we in verbinding met alles en iedereen om ons heen als we een andere afslag nemen dan de anderen? Wordt er over een splitsing tussen de derde, vierde of vijfde dimensie gesproken, omdat we massaal verschillende richtingen uit gaan? In films als ‘Sliding doors’ zie je hoe een eerder banale gebeurtenis een heel leven kan veranderen. Wat als een ‘quantum jump’ betekent dat we van de ene realiteit in de andere ‘springen’?

Creëren we samen de realiteit?

In mijn dagelijkse leven ontmoet ik veel mensen waarbij ik het gevoel krijg dat ze in twee of meer verschillende realiteiten leven. Elk individu houdt er eigen meningen op na en meestal begrijp ik die verschillende visies. Wat ik me daarbij afvraag is of een gedachtegoed van een groep mensen ook een bepaalde realiteit kan creëren. Door bijvoorbeeld dagelijks naar het journaal te kijken, krijgen mensen massaal dezelfde informatie, en dus ook hetzelfde wereldbeeld voorgeschoteld, wat op die manier ook in stand wordt gehouden. Als je ervan uitgaat dat de wereld er op een bepaalde manier uitziet, dan is dat ook zo.

Een gemixte, niet perfecte realiteit

De concepten uit de kwantumfysica worden nog altijd niet als harde feiten beschouwd, maar door er op de beschreven manier naar te kijken, kan het vertrouwen erin mogelijks groeien. Vertrouwen is namelijk belangrijk bij het manifesteren van jouw droomleven (mocht dat de reden zijn waarom je dit artikel bent gaan lezen).

Weet daarbij dat iedereen alle mogelijke soorten gedachten heeft, positief en negatief, en dat het logisch is dat daardoor een gemixte, niet perfecte realiteit bestaat. Zelfs achter die ‘perfecte’ instagrammer, die een droomleven heeft gemanifesteerd, schuilen onzekerheden en tegenslagen.