Boekreview: Lief voor mezelf - Karen Geens

Amper 24 was ze, toen ze voor het eerst op de sofa van een gerenommeerde HSP-coach belandde.

Ik was z’n naam op internet tegengekomen. Ergens had ik het gevoel dat ik hem moest spreken, al kon ik toen niet precies vertellen waarom. Maar het klopte. Het resoneerde, maar op dat moment slaagde ik er niet in om dat met zoveel woorden te benoemen.

Uiteindelijk zou het nog een hele poos duren voordat ze de sprong durfde te wagen. Maar ze belde hem op. Het klikte en ze maakte een afspraak. De dag dat ze bij hem langsging, zou alles veranderen…

Diep vanbinnen had ik het gevoel dat die ontmoeting m’n leven zou veranderen. En zo geschiedde. Zoiets confronterends, ik had het zelden meegemaakt. Alles wat hij zei, maakte iets bij me los. Elk woord raakte me tot in het diepst van mijn zijn, maar tegelijkertijd wilde ik er niets van weten. Dat ik compleet verkeerd bezig was, al mijn hele leven lang. Dat ik mijn gevoelsleven op slot gezet had en dat het niet goed zou komen, mocht ik zo verder doen. Hoe dan wel? Ik had in de verste verte geen idee. Ik blokkeerde, wel tientallen keren.

Overmand door paniek, kon ze alleen maar huilen in de hoop dat iemand haar zou komen redden.

Maar er was niemand om me te komen redden, om me bij het handje te nemen. Ik moest het helemaal zelf doen. Diep vanbinnen wist ik ook wel dat ik niet goed bezig was. Naar maatschappelijke normen misschien wel, maar dat was het dan ook. Ik had immers nooit één milliseconde naar de stem van m’n intuïtie geluisterd. Dus raadde hij me emotioneel lichaamswerk aan. Ik weet nog dat ik dacht: help, wat is dat voor iets? We zijn zeven jaar verder ondertussen. Kijk maar eens rond. Er is steeds meer aandacht voor kwetsbaarheid, zachtheid en authenticiteit. Soms heb ik het gevoel alsof de hele maatschappij met mij mee geëvolueerd is.

Haar coach gaf de aanzet, het juiste duwtje in de rug. Al snel kwam van het één het ander: slaaptherapie volgen, voedingsgewoonten onder de loep nemen, trauma’s helen, tot rust komen met meditatie- en ademhalingstechnieken, creatieve wegen inslaan, loslaten wat niet langer past, en dan de olifant in de kamer: van werk veranderen en springen, meer dan eens.

Stap voor stap gooide ik mijn leven om. Soms leek het wel een fulltime job en was er, noch tijd noch ruimte, voor iets anders. Ik heb me lang een buitenbeentje gevoeld, een ware mislukking, alsof ik niets kon. Maar dat is niet zo, besef ik nu. Vroeger schaamde ik me vaak, wanneer ik me anders voelde. Die gedachte heb ik losgelaten, want daarin schuilt net m’n kracht.

Doe wat resoneert. Vertrouw op de stem van je intuïtie en blijf vooral dicht bij jezelf. Met haar boek hoopt Karen anderen te inspireren, net zoals zij die zelf vond, op momenten dat ze die het meest nodig had.

Lange tijd kon ik alleen maar denken dat het geen zin meer had. Ik voelde me compleet waardeloos en had niet het minste idee wat ik hier op aarde kwam doen. De boeken van Fleur van Groningen hebben ontzettend veel voor me betekend. Vandaag is laatstgenoemde erg succesvol, al was dat lange tijd anders. Dat deed wat met me. In mijn hoofd klopte dat niet. Toen dacht ik: als zij haar weg gevonden heeft, zal het mij ook wel lukken.

En het is gelukt, want ondertussen voelt Karen zich stukken beter.

Ik heb terug werk, energie en vooruitzichten. Ik heb terug zin in het leven en heb niet langer het gevoel dat ik doelloos door het leven strompel. Al schuilt er diep vanbinnen nog altijd een zekere onrust, een onzekerheid ook. Maar het gaat erom die net te omarmen. Sommige dagen kan ik nog steeds huilen en bij mezelf denken: help, ik weet het niet, om dan niet veel later te beseffen dat dat helemaal niet hoeft. Dat één stapje per keer meer dan voldoende is. Het is oké, ook als het niet oké is. En dat is misschien wel het belangrijkste wat ik geleerd heb.